Decorwissel

Er verschijnt een nieuwe wandelgroep voor de deur en we volgen de onderhandelingen tussen de wandelaars en de begeleidende Zwarte Hmong vrouwen lekker veilig gezeten achter het glas. Als het nou alleen niet eens zo verdomde koud zou zijn. Uiteindelijk worden de deals gesloten en voegt zich een nieuw gezelschap bij ons in de homestay: twee Japanse studenten en een ouder Iers echtpaar, die ik overigens eerst uitscheld voor ‘Engelsen’. De vrouw gebruikt het woord ‘nippy’ en ik interpreteer dat als een typisch Engels eufemisme voor stervenskoud. Want dat laatste is het.
Nam weet raad. Hij stookt in het midden van de gemeenschappelijke ruimte – óp de tegels – een kampvuur, met daarin een kan met water. Dat zorgt ervoor dat de rook omhooggaat in plaats dat deze neerslaat, zo hebben we gisteren in de andere Homestay geleerd.

Ik ga bij de Japanse meisjes – Momo en Ai – dicht bij het kampvuur zitten en begrijp dat ze tijdens hun studententijd aan de universiteit veel ontwikkelingswerk hebben gedaan in Laos en Cambodja. Dat heeft hen zo geïntrigeerd dat ze nu op een driemaandelijkse rondreis zijn met Vietnam als bonusland.
Net als Alena en Menno voelen ze zich niet echt gebonden door landsgrenzen; ze zijn wereldburgers. De dames verschillen behoorlijk van een vroegere generatie Japanse toeristen die met busladingen vol op bezienswaardigheden afkwamen, als op commando de bus verlieten, in vijftien minuten de bewuste attractie van alle kanten fotografeerden en vervolgens ook weer als één man in de bus te verdwenen om te vertrekken naar het volgende toeristische hoogtepunt. Een rol die is overgenomen door de Chinezen, maar dit terzijde.
Deze twee individuele, hoogopgeleide, Japanse jongedames zijn op pad zonder al te strak omschreven plan; ze zien wel waar ze uitkomen. Moderne reizigers dus, net als hun westerse leeftijdsgenoten.

John en Colette komen uit Cork en bezitten een vakantiehuis op het eiland Heir. Ze zijn ouder dan vijfenzestig, zijn gepensioneerd en hebben de trip van tevoren volledig gepland en geregeld. Voor hen is dit ‘de reis van ons leven’. Iets dat ze nog nooit hebben gedaan en waarvan ze verwachten dat ze het nooit meer zullen ondernemen. Voor hen zullen Cambodja, Laos, Maleisië en Vietnam nooit één pot nat worden.

Colette vertelt zeer uitgebreid een verhaal uit een tijd dat ze nog een jonge vrouw was en samen met een vriendin door Europa reisde. En oh ja, er was ook nog iets met een neger en een steekpartij in Manhattan. Ik kan er niet echt chocolade van maken en ik ben een beetje bevreesd dat we de hele avond opgescheept zitten met een Ierse babbelkous, maar die angst blijkt ongegrond. Colette is een aardige vrouw met aandacht voor anderen. Ze heeft volgens mij wel graag de touwtjes in handen, maar ze stelt zichzelf niet nadrukkelijk op de voorgrond.
John’s grote liefde is zijn acht meter lange, houten ‘Heir Island Lobster Boat’ waarmee hij vanaf mei tot september de wateren rondom Heir bevaart om kreeft, spinkrab en makreel te vangen. Soms moet hij daarvoor tot wel honderd kilometer van zijn vakantiehuisje varen, soms is het al prijs op driehonderd meter buitengaats. De kreeften en de krabben eet hij voor een klein deel zelf op, de rest verkoopt hij aan restaurants op het eiland en het vasteland. De makreel ontdoet hij van alles wat niet eetbaar is en rookt deze in vijftien minuten volgens de hete methode: ‘je kunt ook koud roken, maar dat duurt veel langer. Bovendien vind ik heet gerookt lekkerder.’ Vervolgens verkruimelt hij de vis en vermengt deze met roomkaas, zwarte peper en fijngesnipperde uien en augurken tot een overheerlijke vispaté.

Het heeft iets vreemds om met z’n zessen rond een kampvuur te zitten in het midden van wat de hal van een groot huis zou kunnen zijn. Het hele gedoe is sowieso iets vervreemdend. Gisteren zaten we nog in een andere homestay met andere mensen. Het voelt een beetje alsof we ons in een toneelstuk bevinden waarbij we na iedere een decorwisseling met andere acteurs spelen. Zhi, Nam, Belle en ik zijn de enige constanten. Maakt dat ons tot de hoofdrolspelers?
Ik snap wel dat deze manier van leven verslavend kan werken. Je raakt los van de wereld, los van alle dagelijkse beslommeringen en verantwoordelijkheden. De enige regulerende gedachten: wat gaan we vandaag ondernemen, wat eten we, waar slapen we en wie ontmoeten we? Verder is het een leven in volstrekte vrijheid, zo lang de geldvoorraad strekt natuurlijk.

Nam heeft vanavond zijn best weer gedaan en presenteert smakelijke varianten op wat hij ons gisteren heeft voorgeschoteld met rijst, kip, diverse groenten en in dit geval gebakken loempia’s. Gisteren waren ze rauw. Ook vandaag geen rijstwijn.

Aan het einde van de avond – als Momo en Ai naar hun bedjes op de eerste verdieping zijn vertrokken – zit Colette met Nam rond het kampvuur en leert hem Engelse woorden. Dat gaat al volgt: Nam wijst zijn neus aan, Colette zegt ‘nose’. Nam wijst met zijn rechterhand naar zijn linkerhand, Colette zegt ‘hand’. En vervolgens wordt het woord gespeld zodat Nam het kan opschrijven in zijn notitieboekje.
Ze wordt even later bijgestaan door John die alles net een fractie later zegt dan Colette. Nam wijst op zijn kin, Colette zegt ‘chin’, John zegt ‘chin’.
Ook Belle is niet onbekend met de nobele drang om andere mensen iets te leren en voegt zich bij Colette en John. Belle is net wat sneller dan John, maar laat Colette als initiatiefneemster van dit klasje uit beleefdheid voorgaan. En zo wordt een oog een ‘eye’, ‘eye’, éye’.
Ik daarentegen heb niets van een leraar in me. Geen enkele behoefte om andere mensen wijzer te maken. Wil ik eigenlijk wel iets met mijn leven. Geen idee. Ik ga naar bed.

De volgende ochtend eten we wederom pannenkoeken, met banaan deze keer en honing. Daarna uitgebreid afscheid van Momo, Ai, John en Colette met een complete fotosessie.
Het decor en de acteurs worden wederom gewisseld. Of eigenlijk verdwijnen ze van het toneel om niet weer te keren. Al weet je zoiets nooit zeker. Toeristen reizen vaak over dezelfde paden en sporen zoals de Aboriginals hun ‘songlines’ volgen. De geschreven ‘songlines’ van The Lonely Planet en in ons geval dus de ANWB-gids.

Lees verder: Leven als Zhi