Een wel heel langgerekte landing

Op het vliegveld van Doha wordt het even lastig. De poen druipt er van alle kanten van af. Maar de elektronische borden waarop de vluchten staan aangekondigd zijn – eufemisme! – verwarrend. De getoonde informatie verandert voortdurend. Op de momenten dat we denken dat we onze vlucht met bijbehorende gate op het bord hebben gevonden en we het hele verhaal tot ons willen laten doordringen, verspringen de gegevens weer.

Eenmaal in staat iets van de informatie te begrijpen, blijkt deze niet eenduidig. Onze vlucht staat aangekondigd onder British Airways [inderdaad de organiserende maatschappij], maar ook onder Qatar Airways [inderdaad de uitvoerende maatschappij voor het grootste deel van de reis] en Maroc Airlines [die zag ik even niet aankomen]. Tevens worden zowel Phnom Penh als Ho Chi Minhstad als bestemming aangekondigd en werkt onze British Airways App niet omdat we niet kunnen inloggen op het netwerk van het vliegveld.

Onder druk van de opkomende vermoeidheid ontstaat er wat verwarring en irritatie tussen Belle en mij. Maar uiteindelijk vinden we elkaar weer bij gate C10, waar de totale operatie – door de genoemde vliegtuigmaatschappijen tezamen, naar allebei de vermeldde steden – in één en hetzelfde vliegtuig wordt uitgevoerd.

Net als op Schiphol zijn we ruim op tijd voor onze vlucht en we besluiten om wat rond te kijken of we ergens een borrel kunnen scoren. Een dom voornemen natuurlijk in een streng islamitisch land. Oh, er zijn wel winkels waar je alcoholhoudende dranken kunt kopen. De meest exclusieve whisky’s en cognacmerken. Met percentages oplopend tot 55%. No problem sir. Maar de hele handel wordt wel geseald om mee te kunnen nemen in het vliegtuig. En het is zeker niet de bedoeling dat je het goddelijke goedje èn plein public naar binnen klokt. Ook niet om de gierende zenuwen wat te bedaren. Toch koop ik een kwart literse fles wodka. Geen idee waarom eigenlijk. Want ik heb absoluut niet het lef om deze in de wachtruimte bij de gate open te draaien en aan de mond te zetten. Ik overtreed graag de regels. Maar om het in een streng islamitisch land voor iedereen zichtbaar op een zuipen te zetten, gaat me te ver. Dus neem ik de fles mee het vliegtuig in, haal deze stiekem uit de seal en drink er – met mijn hand over het etiket – uit alsof het water betreft. Kan ik ook lekker doorklokken. Eenmaal in de lucht bestel ik nog een whisky om de volgende halve temazepam weg te spoelen. Terwijl ik in slaap val, hoor ik de piloot melden dat hij een bumpy ride verwacht. Ik vind alles best. Het laatste wat ik bedenk, is: ‘bekijk het maar’.

Na het ontwaken gebruik ik een flauwe lunch, in afwachting van de landing op het vliegveld van Ho Chi Minhstad. Een wel heel langgerekte landing … Een sightseeing is niet meer nodig in deze stad. Die krijgen we nu al vanuit de lucht. De landing duurt zelfs zó lang dat ik op een gegeven moment bang ben nooit weer terug te keren op aarde.
Uiteindelijk gebeurt dat natuurlijk toch. Zij het met de grootste mogelijke voorzichtigheid. Complimenten aan de chef cockpit. Ook al zit hij voortdurend Arabisch te brabbelen terwijl er enkel Aziaten en blanke westerlingen in het vliegtuig zitten. Nou ja, een relaxte landing wil ook wat. Zeker omdat de whisky en de temazepam zijn uitgewerkt.

Lees verder: Schermutselingen aan de grens