In de vliegtuigmodus

De vlucht start met een strakblauwe lucht en een beverig zonnetje. Maar boven Londen is het druilerig en staat er veel wind. Tja, dan moet je maar niet via Engeland vliegen. Daar regent het volgens Obelix altijd. Behalve wanneer het mistig is. We krijgen nog wel een fraaie rondvlucht boven de stad met uitzicht over de Theems, het reuzenrad en de augurk die je ziet in iedere moderne film die zich afspeelt in de Britse hoofdstad. Ik probeer ook nog the Houses of Parliament en de Big Ben te ontwaren, maar dat lukt niet.
De landing is een beetje ruig, maar dat kan ik noch het vliegtuig noch de piloten aanrekenen. Het is dat verrekte Engelse weer.

Eenmaal terug op aarde worden we eerst naar terminal vier gereden en vervolgens naar terminal vijf. Per bus, want Heathrow is een groot vliegveld. Dat zeker. Maar het ziet er allemaal versleten en verloederd uit. Net als de ziekenhuizen hier waar ik als koerier nog wel eens kom. Voor eeuwig gestold in de jaren ´60. Een beetje triest, maar toch ook heel mooi. Net als de inwoners van dit land.

In de bus van terminal vier naar terminal vijf zien we een dubbeldeks vliegtuig van Qatar Airlines staan. De maatschappij waarmee we naar Doha vliegen. Een stad overigens waar ik voordat we deze reis planden nog nooit van had gehoord. Doha is hartje Qatar. Als die zandbak tenminste zoiets als een hart heeft.
Terug naar dat dubbeldeks vliegtuig. Belle meent zich te herinneren dat we met zo´n reus gaan vliegen. Ik weet niet of ik dat zo´n prettig idee vind. Belle gaat ervan uit dat zo´n vliegend flatgebouw in de lucht veel stabieler is dan kleinere vliegtuigen. Ik weet het niet. Maak me zorgen over de onvoorstelbare krachten die nodig zijn om zo´n mastodont in de lucht te krijgen en te houden.

Het is maar goed dat ik op Schiphol de gin heb laten staan. Bij aankomst in terminal vijf moeten we nogmaals door een intensieve douanecontrole. Inclusief controle op vloeistoffen. Dat zou hebben betekend dat we dat goddelijke vocht hadden moeten achterlaten. Boeddha beloont onmiddellijk.

Terminal vijf lijkt me speciaal bestemd voor vluchten naar het Midden-Oosten. Ik zie in ieder geval veel mensen rondlopen van wie ik vermoed dat ze afkomstig zijn uit deze contreien.
Bij het inchecken worden we allervriendelijkst geholpen door een jongedame met een paarse hoofddoek, vervaardigd van dikke stof. Paars is de bedrijfskleur van Qatar Airlines.
Wanneer deze dame mijn paspoort inziet, zegt ze dat ze op dezelfde dag jarig is als ik. Ik vraag of haar sterrenbeeld ook waterman is. Om meerdere redenen een stupide vraag. Waarschijnlijk zijn de heidense tekenen van de dierenriem haar volstrekt onbekend. In het geval zij wel bekend is met het astrologische fenomeen, kan ze enkel met ‘ja’ antwoorden. Ze is immers op dezelfde dag jarig als ik. Dan ben je automatisch een waterman. Waarschijnlijk speelt de angst voor de lange vliegtocht een rol. Ze redt zich eruit uit met een vriendelijk lachje en een vaag knikje.

Het interieur van het vliegtuig is luxueus. Met een zeer uitgebreid entertainmentprogramma op het persoonlijke beeldscherm in de achterkant van de passagier voor me. Een programma met uiteraard de nieuwste films.
Tijdens het opstijgen kijk ik naar Dunkirk van Christopher Nolan. Maar ik merk al snel dat het schieten en de ontploffingen mij nerveus maken. Ik denk iedere keer dat er een vleugel van ons vliegtuig afbreekt. Ondanks de tweede, halve temazepam die ik vlak voor het opstijgen heb ingenomen.

Het beeldscherm van Belle werkt niet. Het is in de lucht niet anders dan op de grond. Geef haar hoogwaardige, elektronische apparatuur en ze krijgt er ruzie mee. Écht ruzie. Als in ‘ruzie met een ander mens’.
We proberen nog even of het aan de koptelefoon ligt. En als dat niet het geval blijkt, schuiven we allebei een plaatsje op. De stoel naast het gangpad is leeg gebleven.
Ik werk een tijd aan m’n verslag en probeer dan de nieuwste Murder on the Oriënt Express – van de altijd licht pompeuze Kenneth Branagh, met een all star cast – te zien. Maar ook deze film kan me niet boeien. Ondanks een derde, halve temazepam.

Dankzij dit laatste pilletje lukt het me wel om een tijdje te slapen. Na het ontwaken tracht ik naar Wind River van Taylor Sheridan te kijken. Een film waar ik enorm heb uitgekeken sinds die werd aangekondigd. Maar in m’n vliegtuigmodus kan ook deze film me niet boeien. Zelfs een vierde, halve temazepam brengt niet voldoende rust. Neem daarom anderhalf uur voor de landing een biertje met een whisky. Even daarna gevolgd door nóg een Schotse. Met als gevolg een superrustige landing op een landingsbaan van vliegveld Doha. In m’n hoofd wel te verstaan. Geen idee hoe het er in de echte wereld aan toe gaat.

Lees verder: Een wel heel langgerekte landing