Moderne reizigers

De ‘nieuwe’ homestay is geen homestay in de meest letterlijke zin van de betekenis. Het is een nieuw, speciaal voor dit doeleinde gebouwd verblijf. Hier woont geen familie. Overigens is ook onze kok Nam weer van de partij. Ik draag hem inmiddels een extra warm hart toe omdat hij me er vanmorgen op wees dat ik hem 500.000 VD gaf, terwijl ik dacht dat het om 50.000,00 VD ging. Scheelt een nulletje. In mijn achterhoofd speelt de gedachte dat hij wel een goede partij voor Zhi zou zijn. Ik begin verdomme op een oude vrijster te lijken.

In de homestay zit een groep jongere Amerikanen en Zweden. Een van de jongedames zit de hele tijd driftig te pennen in een schrift:
‘Houd je een blog bij’, vraag ik haar.
‘Yep.’
‘Ik ook. Is een hoop werk hè?’
‘Ik zou wensen dat ik er nooit aan was begonnen.’
‘Zo denkt mijn vriendin er ook over.’
‘Over mijn blog’, vraagt ze verbaasd.
‘Nee, over mijn blog’, antwoord ik onderkoeld. Maar ze zit alweer te pennen in haar schrift en hoort me niet meer. Mijn flauwe grapjes zijn duidelijk niet voor haar bestemd.

Voor de lunch kunnen we kiezen uit vier gerechten. Ik neem de gebakken mie met groenten en kip, Belle de Vietnamese miesoep. Alena gaat ook voor de pho, Menno voor de gebakken mie met groenten. Maar de soep bevalt Alena blijkbaar niet, want ze begint met Menno mee te eten. Vervolgens stelt ze voor om eten te ruilen en Menno stemt toe, de lieverd. Maar als hij vervolgens iets van zijn eigen mie wil ‘pikken’, geeft Alena hem een tik op de vingers met haar eetstokjes. De verhoudingen zijn duidelijk.

Na de lunch heb ik het er met Menno over dat de manier waarop zij als jongeren rondreizen me zo oppervlakkig voorkomt. Naar mijn idee hebben ze helemaal geen benul waar ze zijn. Menno geeft dat redelijk eenvoudig toe:
‘Wanneer je in het begin onderweg ben, is alles nog vreemd en exotisch. Dan informeer je je nog wel een beetje in het gebied waar je bent. Maar op een gegeven moment lijkt alles op elkaar. Er zijn wel verschillen, maar meer zoals die er ook zijn tussen Nederland, Duitsland en België. Niet interessant meer.’
‘Maar wat is dan de zin van al dat rondreizen?’
‘Ach, je bent van huis weg en je maakt wat mee. Eigenlijk doen we niks anders dan onze plannen uitvoeren.’
‘En wat waren die plannen dan?’
‘Een jaar of twee rondreizen. Wij voelen ons niet zo gebonden aan Duitsland of Zwitserland of Nederland. Wij zijn niet per se thuis in één land. De wereld is ons thuis.’
‘Weet je dat ik eigenlijk helemaal niet rook’, vult Alena aan. ‘Ja, vroeger wel. Als jong meisje heb ik veel gerookt en geblowd. Waarschijnlijk om mijn moeder een beetje te pesten. Maar op een gegeven moment heb ik gezegd: “Nu is het genoeg geweest. Roken is slecht voor je gezondheid – blowen ook trouwens -, ik stop ermee.” Dat heb ik gedaan totdat we zijn gaan reizen. Die twee dingen horen bij elkaar omdat ze me een gevoel van vrijheid geven. Ongelimiteerd reizen en roken. Dat is de ultieme vrijheid.’

Het klinkt wellicht wat vreemd, maar het valt me zwaarder dan ik had verwacht om afscheid te nemen van Alena en Menno. Niets dat we in die paar dagen boezemvrienden zijn geworden, maar we hebben wel die paar dagen die ons binden.
Met Alena en Menno vertrekken ook de Amerikanen en de Zweden. Belle en ik blijven alleen achter met Nam en Zhi. Dat stelt me mooi in de gelegenheid om Zhi te interviewen

Lees verder: Decorwissel