DE VERHALEN
1. Het vertrek
De avond vóór ons vertrek de e-tickets gedownload. Waren we bijna vergeten. Niet ongebruikelijk voor ons overigens. Dat proces verliep uiteraard ook problematischer dan vooraf verwacht. Zijn aan het eind van onze inspanningen ook niet zeker of de apps die we hebben gedownload allemaal werken zoals bedoeld. De hele … <Lees meer>
2. In de vliegtuigmodus
De vlucht start met een strakblauwe lucht en een beverig zonnetje. Maar boven Londen is het druilerig en staat er veel wind. Tja, dan moet je maar niet via Engeland vliegen. Daar regent het volgens Obelix altijd. Behalve wanneer het mistig is. We krijgen nog wel een fraaie rondvlucht boven de stad met uitzicht over de Theems, .het reuzenrad en … <Lees meer>
3. Een wel heel langgerekte landing
Op het vliegveld van Doha wordt het even lastig. De poen druipt er van alle kanten van af. Maar de elektronische borden waarop de vluchten staan aangekondigd zijn – eufemisme! – verwarrend. De getoonde informatie verandert voortdurend. Op de momenten dat we denken dat we onze vlucht met bijbehorende gate op het bord … <Lees meer>
4. Schermutselingen aan de grens
Reeds vanuit het vliegtuig is me opgevallen dat het materiaal op de vliegveld van Ho Chi Minhstad een versleten en vermoeide indruk maakt. Ook het interieur van de ontvangsthal maakt een sjofele indruk. Tegelijkertijd heeft het ook wel iets gemoedelijks. Tijdens het afhalen van onze visa bij de Vietnamese ambassade in Den Haag, kregen we al … <Lees meer>
5. Once upon a time in Ho Chi Minh City
Het deel van Ho Chi Minhstad waar we doorheen rijden, staat in het teken van verval. De straten liggen er verbrokkeld en vergruisd bij. De gebouwen zijn voor een belangrijk deel net geen ruïnes. Zonder de gebruikelijke grandeur van vergane glorie. Wellicht omdat er in dit deel van de stad nooit sprake van … <Lees meer>
6. In de trein naar Hanoi
Ik word midden in de nacht wakker van een enorm kabaal op straat en in het hotel. Veel knal- en beukwerk. Alsof ze deuren aan het inrammen zijn. Wat is het? Een massale vechtpartij? … <Lees meer>
7. Een gevarieerd reisgezelschap
In de internetrecensies over de treinreis beklagen veel mensen zich over de hygiëne van de toiletten, maar die valt me alleszins mee. Voor onze coupé zijn er twee. Één in ‘french style’ en één met pot. Het gebeurt regelmatig dat het complete interieur nat is gespoten met de hogedrukspuit die er hangt. Ook zie ik de coupéconductrice … <Lees meer>
8. Vietnam past me als een maatpak
Ik heb van veel mensen die al eens in Vietnam zijn geweest vernomen dat Vietnamezen zulke wellevende en vriendelijke mensen zijn. Maar die twee kwalificaties zijn wat mij betreft niet bepaald de meest typerende kenmerken van de mensen hier. Ze schreeuwen, hun taal is afgeleid van de eenden, ze dringen schaamteloos voor of versperren je juist de … <Lees meer>
9. De verstoring van het onverstoorbare prinsesje
De moeder en het onverstoorbare prinsesje hebben alles in gereedheid gebracht om uit te stappen. Maar zover is het nog niet. De moeder staat een eind verderop met enkele mensen te praten. Dat heeft ze tijdens de reis wel vaker gedaan en het onverstoorbare prinsesje heeft daar nooit een probleem van … <Lees meer>
10. Randy de rat
Daar staan we dan. In het centrum van Hanoi om een uur of acht ´s avonds. Nu enkel nog een hotel scoren. We volgen de stroom passagiers naar de centrale hal van het station waar ook de tickets worden verkocht. Op zoek naar ‘Tourist Information’. In de hoop dat die nog open is. Op de ruit van een kantoor waar een vrouw geld zit te tellen, hangt … <Lees meer>
11. De Bollewangenhapsnoet
Naar buiten dus. Het lot van de reiziger. De moderne jager-verzamelaar met geld. Aan de overkant van de straat zijn twee eettenten. Voor één daarvan staat iemand heel enthousiast te zwaaien. We hoeven er enkel de ‘snelstromende rivier’ van scooters en brommers voor over te steken. Volgens beproefd recept. Blik op oneindig en verstand … <Lees meer>
12. Onverwachte ontmoeting
De volgende dag meldt Belle opgewekt dat ze een veel goedkoper hotel heeft geboekt dan we gisterenavond hebben gevonden. 20.000 VD voor drie nachten! Dat is inderdaad geen geld. We dienen echter wel ons vakantie voor te verlengen. De boeking is namelijk van 18 tot en met 21 maart. Dat volgende maand, wanneer we volgens planning alweer lang en breed terug in Nederland zijn. Niet handig, maar te wijten aan vijf dagen … <Lees meer>
13. Het Caballos hotel in het hart van Hanoi
Het Caballos hotel is gevestigd in één van de hectisch drukke straatjes rondom het Hoan Kiem meer. Dat is bijna een pleonasme, want alle straten rondom dat meer zijn hectisch druk. Daarop is de Hang Be – de straat waar waarin het Caballos hotel staat – geen uitzondering. Rondom het Hoan Kiem meer is Tai Chi zeer populair. In de zeer … <Lees meer>
14. Uit eten bij de zombies
Die avond eten we niet op straat, maar in een regulier restaurant. We worden ontvangen door een energieke dame van een jaar of vijfendertig. Ze begeleidt ons naar onze plaatsen en vraagt wat we willen drinken. Zo zijn ze nu eenmaal in horecagelegenheden in Vietnam. In heel de wereld, wat dat aangaat. Belle heeft geen zin meer in bier en bestelt een rode … <Lees meer>
15. In de schaduw van Ho Chi Minh
Hoe je het ook wendt of keert: de op 19 mei 1890 als Nguyen Sinh Cung geboren Ho Chi Minh – ‘Ho die naar verlichting streeft’ – is een man van gewicht in Vietnam. Niet vanwege het aantal kilogrammen dat hij woog – het was volgens mij een tenger ventje -, maar als stichter van de moderne Vietnamese staat. Een mannetjesputter en een … <Lees meer>
16. Dwalend door Hanoi
We zijn er vroeg bij deze ochtend. Moeten nog steeds het resterende bedrag voor onze trips naar Sapa en Ha Long Bay pinnen. Dat lukte gisteren steeds niet omdat we onze dag limiet al zouden hebben overschreden. Maar we hadden helemaal nog niks opgenomen! Ik leef met de zorg dat onze pasjes ‘geskimd’ zijn en al ons geld afgehaald. Later hebben … <Lees meer>
17. Vertraagd vertrek naar Sapa
Belle en ik zijn gisterenavond vroeg naar bed gegaan. De bus naar Sapa vertrekt vanochtend om negen uur. Maar wanneer wij ons de volgende ochtend bepakt en bezakt melden in de receptie, reageert Minh verbaasd. De bus naar Sapa? Om negen uur ’s ochtends? Om negen uur ’s avonds zullen we bedoelen! We kijken het … <Lees meer>
18. In de bus bij Elsa, kampcommandant van de führer
De touringcar staat aan een – uiteraard – drukke straatweg, waar het nachtleven nog in volle gang is. Ik zie in één oogopslag dat er in de bus geen stoelen staan, maar slaapbanken. Dat wordt lekker ronken. Als ik mijn grote rugzak in de opslagruimte van de bus wil werpen, word ik teruggehouden door een … <Lees meer>
19. We zijn een goed georganiseerd stel hoor
Buiten de bus komen we terecht op een groot, zanderig terrein dat ik eerder met Afghanistan associeer dan met Vietnam. Wat is er gebeurd? Heeft de chauffeur een paar verkeerde afslagen genomen, is vervolgens in blinde paniek rond gaan rijden om uiteindelijk in Afghanistan terecht te komen? Is de chauffeur in slaap gevallen en is de bus … <Lees meer>
De mensen hier zijn nog kleiner en fijngebouwder dan in de andere delen van Vietnam die we tot nog toe hebben bezocht. Vanaf het basisstation lopen we – in tegenstelling tot wat je bij een bergbeklimmersexpeditie zou verwachten – in een strak tempo de berg af en komen uit in het stadje Sapa. Hier wordt Zhi gebeld en ze vertelt dat we … <Lees meer>
De mensen hier zijn nog kleiner en fijngebouwder dan in de andere delen van Vietnam die we tot nog toe hebben bezocht. Vanaf het basisstation lopen we – in tegenstelling tot wat je bij een bergbeklimmersexpeditie zou verwachten – in een strak tempo de berg af en komen uit in het stadje Sapa. Hier wordt Zhi gebeld en ze vertelt dat we mo … <Lees meer>
22. Logeren bij Grumpy Old Granny
Ik zit buiten op de veranda van de homestay als de oma des huizes – Grumpy Old Granny – op mijn derde fles bier wijst en iets – in mijn oren – bijzonder onvriendelijks zegt. Dat kan aan dat rare kwaaktaaltje liggen. Wellicht zegt ze gewoon ‘lekker biertje hè dat Saigon Bier, daar lust ik ook iedere dag wel een kratje van’. Maar voor hetzelfde geld zegt … <Lees meer>
De ‘nieuwe’ homestay is geen homestay in de meest letterlijke zin van de betekenis. Het is een nieuw, speciaal voor dit doeleinde gebouwd verblijf. Hier woont geen familie. Overigens is ook onze kok Nam weer van de partij. Ik draag hem inmiddels een extra warm hart toe omdat hij me er vanmorgen op wees dat ik hem 500.000 VD gaf, terwijl ik dacht … <Lees meer>
Er verschijnt een nieuwe wandelgroep voor de deur en we volgen de onderhandelingen tussen de wandelaars en de begeleidende Zwarte Hmong vrouwen lekker veilig gezeten achter het glas. Als het nou alleen niet eens zo verdomde koud zou zijn. Uiteindelijk worden de deals gesloten en voegt zich een nieuw gezelschap bij ons in de homestay: twee … <Lees meer>
Zhi is één van zeven dochters en dat is een groot probleem voor het gezin. Bij de Zwarte Hmong gaan alle bezittingen naar de oudste zoon. Is er geen zoon, dan gaan die bezittingen naar de oudste zoon van de oudste … <Lees meer>
Belle en ik gaan deze ochtend alleen met Zhi op pad. Zelfs de Zwarte Hmong vrouwen ontbreken. Dat sterkt mijn vermoeden dat Zhi hierin een bepalende rol heeft. Het is een bijzondere wandeling. Niet op en neer over steile, glibberige bergweggetjes, maar gelijkmatig door rijstvelden en dorpjes. We zien veel jonge dieren: biggetjes, eenden, ganzen en … <Lees meer>
27. Een wilde achtervolging dwars door Sapa
Na een korte maar heftige dollemansrit door de bergen, arriveren we in Sapa waar het verkeer muurvast zit. Geen idee wat er aan de hand is, maar we vorderen als een manke slak die afremt voor de bocht. Na de angst voor de ravijndieptes waaraan we voorbij zijn gescheerd, zijn er nu de zorgen over de vraag of ze ons wel gaan afzetten bij het Sapa View Hotel … <Lees meer>
28. In de baai van de neerdalende draak
De bus naar Ha Longbaai is slechts drie kwartier te laat. We hebben die extra tijd benut door koffie en broodjes te scoren in een klein, betrekkelijk luxezaak naast de Caballos. Belle haalt daar wat ‘lachende koe’ bij, de enig verkrijgbare kaas hier in Vietnam. Terug in de lobby van de Caballos maken we een praatje met de nieuwe receptionist … <Lees meer>
Het gezelschap valt me direct op. Drie verwilderde, zigeunerachtige types onder petjes die verwijzen naar de Mississippi delta in de VS. In gezelschap van een jong, Aziatisch meisje van een jaar of twaalf, dertien. Ik kan haar niet helemaal plaatsen in dit gezelschap. De gezette moeder heeft een woeste bos krullend haar en is gekleed in een iets te klein badpak waardoor haar enorme tattoos prachtig tot hun recht komen en een rok. De lange, … <Lees meer>
De volgende ochtend na het ontbijt vinden de grote decorchangementen en acteurswissels weer plaats. Belle en ik worden – met onze volledige bagage die we inderdaad beter in de Caballos hadden kunnen achterlaten – opgehaald door een wat kleiner bootje dat ons naar het eiland van de vorige dag brengt. Waar het prachtige uitzicht steevast wordt ontnomen door erospastisch poserende Aziatische dames. Voor een moment zijn we … <Lees meer>
31. In het Wahalla van Snuf en Snuitje
Op weg naar de Ha Long parelkwekerij vertelt de Texaan-die-Duitser-bleek dat hij en zijn vrouw in de jaren ’90 veel in Indonesië hebben gereisd. Ze kenden daar mensen. Dat land was toen nog leuk en niet zo toeristisch als tegenwoordig. Het land wordt door toeristen overstroomd. Er is niks meer aan. Net zoiets als Ha Longbaai nu, bedenk ik. Maar zijn woorden … <Lees meer>
32. Een toeristische mallemolen
Hoogste tijd voor een goed uitgelichte grot. Boeiend. Deze is wat kleiner dan die van gisteren en volgens de gids moeten we hem op de voet volgen om niet te verdwalen. Ik doe net alsof ik hem geloof, al was het alleen maar om het allemaal wat spannender te maken. Halverwege de grot staat een groot rotsblok dat de vorm heeft van een olifant. Ik wijs … <Lees meer>
33. Met het hart onder de riem op weg naar ‘De Getemde Pik’
Hanoi staat bekend om z’n hoge, smalle huizen. Volgens de vele reisgidsen die ik heb gelezen zou dat een belastingkwestie zijn. Een beetje zoals de Grieken altijd een half afgebouwde verdieping met uitstekende staken betonijzer boven op hun woning hebben staan. Dan zou er geen belasting over dat huis zou worden … <Lees meer>
34. Uit respect voor de Boeddha
The Long Hotel in ‘De Getemde Pik’ is zeven verdiepingen hoog en een compleet doolhof. Dat bevalt Belle allerminst en ze start de volgende ochtend met een zoektocht naar een hotel of Homestay met een menselijke maat, maar alles is volgeboekt. We gaan zeven verdiepingen naar beneden voor het ontbijt en zijn daarmee de eersten. De andere gasten … <Lees meer>
35. De grap van het open bus ticket …
De volgende ochtend melden we ons bij de receptie van The Long Hotel voor het ontbijtbonnetje en informatie over een bus ticket naar Hue. De receptionist vertelt dat we veel beter een Open Bus ticket naar Saigon kunnen nemen. Dat is goedkoper en biedt ons de mogelijkheid om naar eigen inzicht of ingeving in ieder tussenliggend plaatsje uit … <Lees meer>
36. Voorbij de geroosterde Efteling …
… gered door een man met één been. Tijdens de koffie in Ninh Binh besluiten we met behulp van onze navigatieapps naar Hoa Lu te fietsen en van daaruit misschien wel naar Ken Gha, het drijvende dorp. Probeer dit laatste dorpje vooral niet te vinden op een kaart of navigatie app, want we hebben het via een provisorisch getekend en daarna eindeloos … <Lees meer>
37. Gefopt door Beavis en Butthead
Ik vrees dat ik vannacht toch één borreltje rijstwijn te veel heb gedronken. Misschien zelfs twee. Aldus mijn eerste gedachten wanneer Belle mij wakker schudt. Ik graai snel mijn spullen bij elkaar en voor ik het weet staan we naast de bus met onze vier rugzakken. We worden aangesproken door een lange Vietnamees met een smal … <Lees meer>
38. Hué: in en om de Koningsstad
Ik ken de naam van de stad Hué nog uit mijn kindertijd van het TET-offensief in 1968. Niet dat de namen Hué en TET-offensief mij destijds iets zeiden, maar ze waren gedurende een bepaalde periode voortdurend in het nieuws. Inmiddels weet ik dat Tet in het Vietnamees Nieuwjaar betekent. Het ging destijds om een Nieuwjaars offensief door de troepen van het nationaal bevrijdingsfront, het FNL (de Vietcong). De Amerikanen sloegen beestachtig hard terug en wonnen in militair … <Lees meer>
39. I love it when a plan comes together
Op de weg terug naar ons hotel, maar Belle een slapende fruitverkoopster wakker. De vrouw tracht direct om haar méér fruit te verkopen dan waar Belle om vraagt en als dat niet lukt, rekent ze een idioot hoge prijs voor de twee stukken ananas die we wél willen (voor die prijs kunnen we op en neer naar Holland vliegen en twee ananassen bij de Plus … <Lees meer>
Voor de verandering ontbijten we de volgende ochtend eens een keer niet met Vietnamese miesoep, maar met broodjes en koffie. Eerst maar eens naar Tourist Information om onze busreis naar Hoi An te bevestigen. Beavis and Butthead hebben weliswaar gezegd dat dat is geregeld, Maar op de een of andere manier vertrouwen we die … <Lees meer>
Het is maandagochtend vier maart en we zitten in de zinderende hitte te wachten bij het toeristenbureau. Een van de dames achter de balie haalt voor zichzelf een noodlesoepje bij een karretje op straat. Een andere dame loopt naar buiten om bij de stoeprand wat nepgeld te verbranden. Het ziet eruit als een routineuze handeling en ik vraag me … <Lees meer>
42. We laten het teveel in de lucht hangen
Op het ‘busstation’ moeten we ons weer door een haag van brommercowboys werken. Want ze staan weer voor ons klaar hè, de geestverschijningen. Maar deze keer ben ik voorbereid en in ieder geval niet stomdronken. Alhoewel… Op een gegeven moment weten we ons omringd door een drietal mannen met brommerhelmen die zo nodig … <Lees meer>
43. Altijd maar weer die karaoke
The Hoi An Red Frangipani Villa – zoal het onderkomen officieel heet – blijkt een plaatje en we worden ontvangen door een allerliefste, hoogzwangere jongedame (ik moet ermee stoppen om alle dames onder de dertig aan te duiden met ‘meisje’). Tijdens het inschrijven verschijnt er een tweede bekoorlijk schepsel, met voor ieder van ons een … <Lees meer>
44. Over kleermaaksters, schoenmaaksters en draken
De volgende ochtend genieten we onder de pergola met wijnranken van een overheerlijke Quang Noodle soep. Geen idee wat erin zit, behalve dat het wordt geserveerd met kroepoek, tomatensap en watermeloen. Na het ontbijt trekken we nog een paar baantjes in het zwembad, waarna we op de … <Lees meer>
Tijdens de wandeling over straat passeren we een grote ruimte in een huis waar voorstelling met authentieke volksmuziek, dans en toneelspel. Is ook één van de vijf bezoekmogelijkheden van de passe-partout. Maar het is geen enkel probleem om binnen te komen zonder een knip in de kaart. Eenmaal binnen … <Lees meer>
46. Bezoek aan het Champa museum
De volgende ochtend start met de processie van monniken in blauwe gewaden. We blijven nog een dag in Hoi An. Morgen nemen we de bus naar de hoofdstad van het Champa rijk. Tijdens het ontbijt vertelt de zwangere jongedame dat we – zoals bij aankomst is beloofd – naar een kamer in het hoge gebouw mogen verhuizen. Daar hebben we een fraai … <Lees meer>
47. Vervlogen dromen en goed toneelspel
Om tijdens onze terugreis een kopje koffie te scoren, moeten we voor de verandering eerst de serveerster wakker maken. Vietnamezen mogen graag been dutje doen. Met name tijdens hun werk. Het is heel normaal, maar deze dame lijkt zich toch een beetje te schamen, want ze biedt ons een tweede kopje koffie, gratis aan. Tijdens de verdere terugreis … <Lees meer>
48. Als tijdschema’s ontbreken, staat de mens centraal
Tot nog toe waren de reizen in de langeafstandsbussen duidelijk. Je stapte in op punt A en de bus reed – voor zover ik het kon beoordelen met mijn veelal dronken hoofd – in een streep naar punt B. Veelal met enkele tussenstops om te foerageren, maar over het algemeen werden er … <Lees meer>
Bij aankomst in Phan Rang worden we uiteraard weer nadrukkelijk verwelkomd door de brommerboys. Maar deze keer slagen we er wonderwel in om gedecideerd ‘nee’ te zeggen, waarna ze inderdaad redelijk snel weer zijn verdwenen. We hebben wel een ander probleem. We weten weliswaar dat onze homestay in een klein dorpje … <Lees meer>
50. Te gast in het levenswerk van Inra Jaka
Daar zitten we dan. In een decor van zand en cactussen die eerder aan een Zuid-Amerikaanse woestijn refereren dan aan Vietnam. De Homestay-eigenaar Inra Jaka is een jonge hippie die naar eigen zeggen een bad boy is geweest in Saigon. Hij heeft in zijn jonge jaren diverse studies gevolgd, is gids geweest, muzikant, heeft websites ontworpen en … <Lees meer>
51. Dankzij onze nieuwe scootervriend
Het moest een keer misgaan. Ik heb er al een paar keer aan gedacht. Ik meende het zelfs al een paar keer gevoeld te hebben. Maar met mijn gevoel is het als met mijn smaak: het is zwaar onderontwikkeld. Maar uiteindelijk bleken we toch een lekke band te hebben. En uiteraard in geen velden of wegen een fietsenmaker te bekennen. Zelfs geen … <Lees meer>
Inra Jaka werd geboren in 1984. Zijn moeder Thri Tu (Inra Hani in Cham) is een traditionele Cham danseres. Zij is ook zeer betrokken bij het herstellen en ontwikkelen van de traditionele handwerkkunst van de Cham en runt een succesvol textielbedrijf. Jaka’s vader werd geboren in 1957 en heet Phu Tram (Inrasara in Cham). ‘Hij is poëet, … <Lees meer>
53. Op zoek naar tourist information
Nadat we in Phan Rang een fles wodka hebben aangeschaft, worden we buiten aangeklampt door een tanige oude baas, met voor aan het stuur van zijn brommer een mandje met z’n hondje. Hij vraagt ons om met zijn eigen mobiele telefoon een foto te nemen van hem, zijn brommer, zijn mandje en z’n hondje. Geen idee wat de gedachte hierachter is, … <Lees meer>
54. Is dit de bus naar Vinh Long?
Na de mislukte zoektocht van gisterenavond hebben we nog steeds geen idee hoe we op het busstation geraken. Net zomin als we weten hoe we hoe we die informatie kunnen ontfutselen aan het personeel in Hotel A25 dat enkel Vietnamees en ‘in tongen’ spreekt Uiteindelijk besluiten we een taxi te bestellen en de chauffeur te vragen om … <Lees meer>
55. Brommerboys, brommerboys en nog eens brommerboys!
Z’n kop staat me direct al niet aan. De brommerboy op het bus stationnetje in Vinh Long. De manier zoals-ie in de bus staat te loeren alleen al. Dat doen ze allemaal hoor, die brommerboys. In bussen loeren. Dat is hun tweede natuur. Taxeren welke toerist er het onnozelst uitziet en inschatten hoeveel geld ze eruit kunnen persen. … <Lees meer>
56. Hordevaren op de Mekong rivier
De dag begint met de mededeling dat het getij in de Mekong rivier zo extreem laag is, dat onze boot later vertrekt dan gisterenavond afgesproken. De route zal ook een andere zijn dan gepland. De bootman – niet te verwarren met het oudhollandse woord ‘bootsman’- heeft ook geen enkele haast om te vertrekken. Veel te druk met het uitwisselen van kletsverhalen met de echtgenoot van de homestay-eigenaresse. Zeker weten doe ik het natuurlijk niet, want ik kan nog steeds geen chocolade … <Lees meer>
57. Aan tafel in koloniale sferen
Aan het eind van de dag arriveren we bij de homestay van de broer. We treffen hem en zijn familie in de keuken, waar ze voorbereidingen treffen voor de avondmaaltijd. Belle en ik nemen een biertje en kijken toe hoe de andere broer in de weer is om de maaltijdpoppetjes in elkaar te knutselen. De man van de eigenaresse van ‘onze’ homestay snijden de ingrediënten. De twee homestays vormen inderdaad … <Lees meer>
Het enige kritische commentaar dat ik op deze homestay zou kunnen hebben, is dat het ontbijt weliswaar met zeer veel zorg is bereid, maar ook wat karig is en weinig variatie kent. Gisteren geklutst ei, vandaag spiegelei sunny side up. Alle dagen 2 stukken stokbrood en 2 partjes ‘koe die lacht’ per persoon. Bij het openmaken van de rekening zie ik tot mijn opluchting dat ze de brommerboys al hebben … <Lees meer>
Met de haven in zicht, gaat het mis. Gelukkig niet in fatale zin, maar op een manier die ons veel tijd kost. Het inchecken voor onze vlucht vanuit Heathrow Airport naar Schiphol start om 16.25 uur. Op dat tijdstip echter zet ons vliegtuig vanuit Doha pas de landing in. Het uitstappen bij zo’n dubbeldeks airbus duurt minimaal dertig minuten, vervolgens worden we per aftandse bus – die ook nog eens … <Lees meer>